Mensen van Martini: Eelke Bosma, traumachirurg en medisch hoofd van het Brandwondencentrum

In het Martini Ziekenhuis in Groningen werken bijna 3.000 mensen samen voor de beste zorg. Wie zijn zij en wat doen ze precies?

Wat doet een traumachirurg?

“Ik behandel letsels aan het steun- en bewegingsapparaat, zoals dat zo mooi heet. Meestal heb je het dan over botbreuken. Ik beoordeel of de juiste behandeling voor deze breuk een gipsbehandeling of operatie is. Veel botbreuken kunnen met gips worden behandeld. Dit doen de verpleegkundigen van de eerste hulp en gipsverbandmeesters. Wanneer een operatie nodig is, dan gebeurt dit soms direct, bijvoorbeeld bij een open botbreuk, een gebroken heup, onderbeen of enkel. Soms kan de operatie veilig worden uitgesteld en opereer ik later. Dat heeft mijn voorkeur als een spoedoperatie niet nodig is en de breuk erg complex is. Ik heb dan meer tijd om de operatie goed uit te voeren. Ook geeft het minder druk op de spoedoperatiekamer. In ons ziekenhuis worden veel mensen met complexe botbreuken uit de regio behandeld. Wanneer er sprake is van een levensbedreigend letsel gaat iemand naar het UMCG.”

En de brandwondenzorg?

“Dat is een specifieke vorm van traumazorg. Het begrip trauma roept nogal eens verwarring op. Het betekent eigenlijk letsel. Veel mensen denken bij het woord trauma onterecht dat het in de psychische hoek zit. Dat is dus niet het geval. Een brandwond is ook een trauma. In het Martini Ziekenhuis zijn wij daarin gespecialiseerd. Ons brandwondencentrum is één van de drie in Nederland. Samen met Beverwijk en Maasstad in Rotterdam. Brandwondenzorg is een bijzonder soort zorg. Het is nóg meer een teamprestatie; veel verschillende specialismen werken nauw samen. Al die artsen, verpleegkundigen en paramedici houden onze zorg voor patiënten met brandwonden op een hoog peil.”

Wat maakt je werk zo boeiend?

“De mens achter het letsel! Ik zie patiënten met allerlei achtergronden. Van een kind van twee jaar, een boer uit Noord-Groningen tot een professor aan de universiteit. Elk met een eigen verhaal en behoefte. Ik ga altijd voor optimaal herstel, maar ga ook in gesprek over het resultaat van de operatie. Wat wil je graag weer kunnen? Waar kan je wel of niet goed mee leven? Iemand die na een operatie weer functioneert en die mij zijn of haar vertrouwen geeft, dáár doe ik het voor. Daarnaast geniet ik van het werken met mijn handen. Ik repareer iets wat kapot is. Dat geeft voldoening. En dat iemand dan blij is met het resultaat en weer door kan met zijn of haar leven, ja daar word ik blij van.”

En nu is er corona. Hoe beïnvloedt dat je werk?

“Voor acute operaties is er gelukkig voldoende capaciteit. Als Martini Ziekenhuis willen we ook absoluut niet dat de acute zorg en de oncologische zorg onder druk komt. We doen alles om dat te voorkomen. Helaas hebben we wel niet-acute operaties uitgesteld. Bijvoorbeeld het verwijderen van platen en schroeven. Als traumachirurgen waren we in de eerste golf beschikbaar om te coördineren op de eerste hulp. Voor het geval het erg druk zou worden. Maar dat bleek uiteindelijk niet nodig. Op het brandwondencentrum merkten we er meer van. Niet zozeer door corona, maar door een piek in het aantal patiënten met ernstige brandwonden. Die piek liep gelijk op met de coronapiek. Dat was in het hele land zo. Hoe dat komt? Dat weten we niet, wellicht omdat mensen dan meer thuis zijn. Aan de andere kant, veel branden zijn ’s nachts en dan zijn mensen sowieso thuis. Corona heeft daar dan geen invloed op, lijkt me. Gissen dus. Door veel te overleggen en goede afspraken te maken, houden we die zorg in drukke periodes op het vertrouwde hoge niveau. Dat is soms best spannend. En daarom extra mooi dat het ons steeds weer lukt.”