Transmuraaltje: Overbrug de kloof
De compagnonscursus die zomer was er al in mei. Een groot succes, op het altijd mooie Vlieland. We voeren op de "Regina Andrea", op de woelige onstuimig golvende Waddenzorgzee. Een zee waar minder mensen 'in de boot' zitten, die nog meer zorg leveren in de vloedgolf van patiënten. Hoe houden we de zorg toegankelijk, als je kopje onder dreigt te gaan en de sluizen door het gewicht van water bijna doorbreken. Hoe kom je dan watertrappelend je dag door? Thuismonitoring kan een manier zijn om de tsunami-golf wat af te vlakken en de zorg toegankelijk te houden.
In een app worden parameters bijgehouden aan de hand van door de patiënt ingevulde vragen. De patiënt krijgt gerichte adviezen in de app en kan via de app contact leggen met het ziekenhuis. De verpleegkundige van het monitoringcentrum in het Martini Ziekenhuis, open in kantooruren, registreert afwijkende waarden, stuurt een bericht in de app of belt de patiënt bij vastgestelde drempelwaarden. In derde instantie kan een behandelaar (longarts) bepalen wat te doen met afwijkende waarden.
Met dit getrapte systeem houdt de longarts tijd over voor de andere zorgvrager. En de patiënt voelt zich letterlijk gezien, minder onzeker en zelfredzamer.
Ergens in het traject van de thuismonitoring zullen we de aansluiting met de huisartsenstroom moeten gaan vinden: welk kanaal moet gegraven worden, welke sluis gesloten? Want de thuiszorgmonitoring druppelt vanzelf door naar de huisarts. Het monitoringscentrum zal regionaal gebruikt moeten worden. Er zullen boeien gezet moeten worden welke vaargeul door de huisarts wordt gemonitord. We moeten afspraken maken wanneer een beoordeling van een patiënt thuis nodig is. In de zorgpaden CVRM, DM, chronische nierschade, atriumfibrilleren en COPD moeten we voorkomen dat er een waterscheiding ontstaat tussen ziekenhuis en huisartsen en thuiszorg.
Al deze waterstromen draineren automatisch richting de huisartsen! Gaan we samen dezelfde stuurhut én vaarregels gebruiken? Wie is op welk moment de stuurman of kapitein, zonder dat de patiënt alleen maar matroos is?
Dat gaat natuurlijk lukken omdat we al ‘polderend’ gewend zijn om het hoofd boven water te houden. Maar het geeft ook een uitdaging hoe we dat op elkaar laten aansluiten. Dus overbrug de kloof naar elkaar toe. Want water hozen kunnen we allemaal, maar vindt maar de plug van zelfmanagement en zelfredzaamheid bij de matroos/patiënt om het lek in de zorg te dichten.
Mischa J. Hardieck, adviseur transmurale samenwerking
m.hardieck@mzh.nl
Terug naar het nieuwsoverzicht
